Welkom bij eBookOverleaf. Deze site streeft ernaar om eBook-kopers én kopers van “papieren” boeken een compacte recensie te geven van het boek waarvoor zij belangstelling hebben.
In de schaduw van het palazzo
Montefiore, Santa – In de schaduw van het palazzo
Luca Chancellor is een zeer succesvolle beleggingsbankier in de City, maar zijn gezin komt op de tweede plaats. Zijn vrouw Claire trekt haar conclusies waardoor zijn leven hopeloos in de war is.
Hoewel zijn ex-vriendin Freya, nu gelukkig getrouwd met Miles, probeert hem aan een date te helpen, voelt Luca zich ongelukkig. Tot verbazing van zijn collega’s besluit hij zich uit de City terug te trekken en naar Italië te vertrekken. Zijn moeder en stiefvader hebben indertijd het oude kasteel Palazzo Montelimone gerenoveerd en in oude pracht hersteld. Eenmaal daar aangekomen probeert Luca zich aan te passen aan het exorbitante leven van zijn moeder, maar hij vlucht regelmatig naar het stadje Incantellatia, beneden aan de zee. Daar raakt hij gefascineerd door Cosima, een verdrietige jonge vrouw in het zwart, om wie een jongetje heen huppelt, zonder dat ze daarop reageert.
Na de kerkdienst van de huilende heilige maagd roept het jongetje luid door de kerk dat zijn moeder verdrinkt. Luca reageert onmiddellijk terwijl de rest van de menigte niet eens opkijkt. Hij redt Cosima op het nippertje van haar zelfmoordpoging. Tegelijkertijd ontdekt hij echter dat verder niemand het jongetje Francesco kan zien. Maar hoe vertelt hij Cosima dat hij haar zoontje kan zien? Wie gelooft er nou iemand die doden kan zien?
‘In de schaduw van het palazzo’ van Santa Montefiore is een fraai geschreven roman die het gebruikelijke concept van een liefdesverhaal overstijgt. Het spirituele element wordt heel reëel gebracht in het verhaal, waarbij Montefiore moeite doet om haar karakters diepte te geven. Wanneer er ook nog meerdere verhaallijnen uit de geschiedenis van het palazzo bij elkaar komen, krijgt het verhaal beslist glans.
De door de uitgever meegegeven fraaie ondertitel ‘Een Italiaanse liefdesgeschiedenis’ is helemaal terecht. Warm aanbevolen.
Het Poesjkin plan
Ross, Tomas – Het Poesjkin plan
De zesde spionage-thriller van Tomas Ross, het Poesjkin plan, is door Ross geschreven in 1984. Dat geeft ons onbedoeld een uitstekend beeld van hoe het was tijdens de ‘koude oorlog’. Veel gebeurtenissen die indertijd actueel waren zijn echter nu wat achterhaald.
De Nederlandse geheim agent, de nogal kleurloze held Finch, is een ambtenaar met een iets spannender bestaan dan de meeste overheidsdienaren. Hij wordt gedropt in Rusland met de opdracht handelsdocumenten die een Nederlandse minister compromitteren, te achterhalen.
In Moskou wordt Finch door een auto opgepikt, die bestuurd zou kunnen worden door agenten van de KGB, de toenmalige Russische staatsveiligheidsdienst.
Ross schrijft daar: „Een blauwe Zjigoeli die stopt. Je stapt in, naast je op de achterbank zitten twee veiligheidsmensen en er is geen kruk aan de binnenkant van jouw portier.” Dat ontbreken van een portierkruk, daar gaat het om. Dergelijke ogenschijnlijke oppervlakkigheden staan herhaaldelijk in “Het Poesjkin Plan”. Zij vooral maken deze thriller zo anders en goed.
Dat Ross een goed gedocumenteerde auteur is zie je ook weer in deze roman. Dat professionele laat zich lezen in kleine zinnetjes, details in het verhaal, die je bij andere schrijvers maar nu en dan aantreft. Het zijn bij Ross niet zomaar sfeertekeningen of goed getroffen karakterbeschrijvingen, nee, ze vormen wezenlijke bestanddelen van zijn verhaal.
In een interview in het AD van 7 juli 1984 verklaarde Ross dat “het Poesjkin plan” gebaseerd is op een ware geschiedenis: Het verhaal van de “olieboer-in-het-groot” Deuss (Diets heet hij in het boek) die indertijd de Sovjets voor zo’n half miljard gulden heeft opgelicht. Daarom vinden we ook Slavenburg’s Bank in het boek met name genoemd. En de jurist, die een belangrijke rol speelt in het verhaal, is bedacht naar voorbeeld van de toenmalige minister van Justitie mr. Korthals Altes.
Natuurlijk, Het Poesjkin plan is tijdgerelateerd en daar moet je doorheen lezen. Het blijft echter een goed geconstrueerde thriller met een onverwachte ontknoping.
Onmisbaar
Johansen, Iris – Onmisbaar
Rachel Kirby is professor aan de Ardmore Universiteit in Houston, Texas. Haar leven bestaat uit twee dingen, haar zusje Allie en ‘Jonesy’.
Zusje Allie, het enige familielid van Rachel, is ernstig ziek. Ze lijdt aan leukodystrofie, een ziekte waarvoor geen geneeswijze bekend is. Jonesy is Rachels zielekind: een computersysteem dat door het koppelen van meerdere computers en netwerken in staat is een enorm rekenvermogen te realiseren. Daardoor heeft Rachel in IT-kringen een absolute sterstatus terwijl het merendeel van de bevolking geen idee heeft wat ze doet.
Dan ontdekken Rachel en haar directe assistenten Simon Monteith en Val Cho dat iemand het systeem heeft kunnen hacken en er computercycli verloren gaan. Ze komt in aanraking met John Tavak: briljant, rijk, avontuurlijk en rusteloos. Hij jaagt achter de geheimen aan van de oude Egyptische heelmeesteres Pesesjet. Hij denkt dat hij samen met Jonesy en Rachels kennis achter het geheim van Pesesjets oude geneeswijzen kan komen, waaronder volledig cellulair herstel bij patiënten, precies dat wat Allie zou kunnen genezen…
In ‘Onmisbaar’ komen het huidige digitale tijdperk en de spanning van ‘Indiana Jones’ samen. Johansen doet dit met een forse scheut avontuur. Enerzijds moeten Rachel, John Tavak en hun helpers het opnemen tegen de ‘raadsel-kruimels’ die hun zijn nagelaten door Pesesjets medegenezers in het oude Egypte. Anderzijds is daar de genadeloze, gewelddadige competitie van een internationaal medisch concern, dat er belang bij heeft eerder dan Rachel en John achter dit geheim te komen. Wat daarbij niet helpt is dat er in de top van de NSA duidelijk voorkeur is voor het verkrijgen van de informatie door het medisch concern. Totdat een moordcommando te ver gaat en er ook binnen de NSA problemen komen.
‘Onmisbaar’ is een lekkere snelle thriller, waarbij je al rap de onwaarschijnlijke situaties en wendingen voor lief neemt. Johansen laat ons wel kennis maken met haar hoofdpersonen, maar blijft toch wat op de vlakte als het om hun werkelijke drijfveren gaat. Al met al een lekker boek voor bij het zwembad, al zijn er betere romans in dit genre geschreven.
Het achtste leven
Haratischwili, Nino: Het achtste leven (voor Brilka)
Het boek bestaat uit acht delen waarin steeds één lid van de Georgische familie Jasji uitgelicht wordt. Het leven van Statia, Christine, Kostja, Kitty, Elene, Daria, Nitsa wordt beschreven. Het achtste leven, van Brilka, moet grotendeels nog geleefd worden.
Nitsa is de tante van Brilka, ze woont uiteindelijk in Berlijn. Ze vertelt na een zware innerlijke strijd het familieverhaal vol ongeluk, haat en dromen in een tijd van oorlog, onderdrukking, corruptie, willekeur en goddelijke chocolade. Een verhaal waar mannen de dienst uitmaken en vrouwen moeten vechten voor een eigen plek. Een verhaal waar beslissingen vanuit de machthebbers catastrofale gevolgen heeft voor de bevolking.
Nino Haratischwili geeft veel informatie over de tijd waarin de verhalen zich afspelen. Ze doorspekt de informatie ook met gebeurtenissen op wereldniveau. Dat is fijn, zo refereert het verhaal van de familie aan herkenbare feiten en brengt het dichtbij. Ik weet bijvoorbeeld nog dat ‘Hotel California’ uitkwam en zo wordt mijn context geplaatst naast die van de familie, wat het contrast verontrustend helder maakt.
Haratischwili laat Nitsa naar waarheden tussen alle leugens van de Russische geschiedenis zoeken, om te ontdekken dat de waarheid pijn doet. Ze stuurt de verwachtingen van de lezer door doorkijkjes naar de toekomst te geven, Brilka direct aan te spreken en eigen gedachten en gevoelens te beschrijven. Haratischwili schrijft zo betrokken dat de personages, ook de bijfiguren, reële mensen worden. Angstaanjagend echt.
Haratischwili maakt je deelgenoot van een tijd vol veranderingen en geeft daarmee zicht op het complexe heden. Bijna 1300 pagina’s, geen bladzijde te veel!
Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies
Gaan, ging, gegaan
Erpenbeck, Jenny – Gaan, ging, gegaan
Op de Oranienplatz in Berlijn bivakkeren vluchtelingen. Richard heeft geen idee wie de vluchtelingen zijn en waar ze vandaan komen. Bij een volgend bezoek is het kamp opgeheven en zijn de vluchtelingen ondergebracht in een oud bejaardenhuis. Richard gaat daarnaartoe.
Hij wint het vertrouwen van de vluchtelingen en luistert naar hun verhalen: verhalen over families die verjaagd, uit elkaar gerukt of vermoord zijn. Over oorlog, vluchten en opvangkampen. Over onvoorwaardelijke kameraadschap en trouw. Als Richard vraagt wat de vluchtelingen willen, hoort hij maar één ding: ze willen werken.
Werken mogen ze echter niet. Ze moeten de asielprocedures afwachten. Procedures die voor alle Europese landen hetzelfde zijn, maar overal anders worden geïnterpreteerd. Politici praten niet over mensen, concludeert Richard, ze kijken naar welk ander land verantwoordelijk gehouden kan worden en schuiven elkaar de vluchtelingen toe.
Het was, beseft Richard, nog niet eens zo lang geleden dat vluchten, elders het geluk zoeken, iets was van de Duitsers zelf. De muur is nog maar net weg. Duitsland is nog niet zo lang geleden herenigd. Weggaan van jouw geboortegrond is trouwens van alle tijden. De oude Grieken vestigden zich tot diep in Afrika. Richard kan dat weten; hij was professor klassieke filologie.
Jenny Erpenbeck verweeft de verhalen van de vluchtelingen met het leven van Richard en daarmee met de recente geschiedenis van Duitsland. Zo worden hun verhalen toegankelijk en krijgen de vluchtelingen een gezicht, terwijl het ongemak door hun verhalen tijdens het lezen groeit.
Een realistische schets van het leven van vluchtelingen en hoe zij tegen een muur aanlopen.
Voor het eerst
Van Veen, Herman – Voor het eerst, verhalen over ouder worden.
Herman van Veen rijgt speels de ene anekdote aan de andere. Een verhaaltje van een paar regels, soms een halve bladzijde.
Van Veen hoeft, zegt hij, alleen maar zijn ogen dicht te doen om zijn herinneringen te zien, hij kijkt naar binnen. Hij zoekt geen herinneringen, ze komen voorbij, hij hoeft ze alleen maar te plukken. Zijn goede geheugen levert eindeloos veel verhaaltjes. Hij vertelt associatief, soms is een enkel woord voldoende om van de hak op de volgende tak te springen.
Van Veen beheerst het talent ‘luchtigheid’, ook bij ingrijpende ervaringen. Hij raakt het aan, zet in een paar zinnen de kwestie neer en gaat verder. De lezer zal zelf moeten invullen. Er woonden bijvoorbeeld in de context van de Tweede Wereldoorlog veel Joden in de buurt waar hij opgroeide. Hij vertelt dat zijn zus op haar zestiende een kind krijgt en dat is het. Soms werkt het korte en bondige wel. Het lukt hem bij mij angst op te roepen als hij schrijft dat op vier mei in de stilte geluisterd wordt of de oorlog terugkomt. Verdriet uit van Veen met een omweg. Er staat bij elk optreden een witte vergeet-mij-niet-roos op de piano om zijn vriend te gedenken die aan leukemie stierf.
Mijn bewondering voor Herman van Veen de zanger, de muzikant doet mij doorlezen. Ik herken hem en ben tegelijkertijd teleurgesteld. Wat wil hij vertellen? Het is me te oppervlakkig, het positief luchtige is te vermoeiend. Een boek is geen liedtekst.
